Uitbreiding van een sixties woning

Deze typische woning van de modernistische stroming van de jaren ’60 was op architecturaal vlak kwaliteitsvol ontworpen. Ondanks de eenvoudige aanblik, was de plattegrond, ingedeeld in drie zones – dag-, nacht- en nutsruimten –, nochtans bijzonder goed samengesteld. Hij is perfect op de ligging van het terrein afgestemd, waarbij de voorzijde volledig op het zuiden gericht is, en biedt een veelheid aan uiteenlopende visuele perspectieven waarbij een erg mooie hiërarchie op het gebied van de indeling en de ontdekking van de verschillende ruimten gevrijwaard blijft. Aanvankelijk gebouwd voor een alleenstaande dame, rezen er niettemin diverse wezenlijke problemen om te voldoen aan de noden van een hedendaags gezin en drong er zich een herziening van de ruimten op. Uit de analyse van de noden bleek dat er meer dan 100 m² aan het gebouw moest worden toegevoegd, terwijl er niet aan het architecturaal concept geraakt mocht worden. Het is op het dak dat het nieuwe nachtgedeelte het daglicht zal zien. De inkomhal wordt naar boven toe uitgebreid en verbindt voorts de drie behouden ruimten op de begane grond met de ouders- en kindervleugel op de eerste verdieping. De keuze voor het houtskelet als bouwsysteem lag van in het begin al voor de hand. Het lichte gewicht maakte het mogelijk om de constructie te overbelasten, maar ook vooral om het skelet niet bovenop de draagmuren te hoeven plaatsen. De nieuwe muren worden opgetrokken op een netwerk van stalen balken dat op zijn beurt op punctuele schoren gemonteerd is. Hieruit volgt een indeling en een dimensionering die beantwoorden aan de programmatische eisen en een grotere soepelheid in de architecturale vormen.